Oczekiwania społeczne wobec jakości kształcenia rosną, a samorządy, zmuszone do pokrywania różnic, często przeznaczają na edukację znaczne kwoty z własnych budżetów. 

 W kontekście debat na temat tego, czy szkoły powinny być państwowe, warto zwrócić uwagę na kilka kluczowych aspektów. Po pierwsze, jeśli państwo miałoby przejąć pełną odpowiedzialność za utrzymanie szkół w samorządach, musiałoby również mieć realny wpływ na obsadzanie kluczowych stanowisk, takich jak dyrektorzy szkół. 

Decyzje personalne w takich instytucjach mają ogromny wpływ na jakość edukacji. Samorządy, choć bliskie społeczności lokalnym, mogą nie zawsze podejmować decyzje zgodne z ogólnokrajowymi standardami edukacyjnymi czy reformami. 
 Przykładem mogą być sytuacje, w których na stanowiska dyrektorów trafiają osoby niekoniecznie kompetentne, lecz bliskie lokalnym wpływowym osobom. Taki nepotyzm, choć często nieintencjonalny, może prowadzić do obniżenia jakości zarządzania szkołami. 

W związku z tym, jeżeli państwo miałoby zwiększyć swoje wsparcie finansowe, powinno również zyskać możliwość wpływania na procesy rekrutacji i nadzoru w oświacie. Dodatkowo finansowanie edukacji powinno być bardziej zrównoważone i sprawiedliwe. 
Wiele gmin z mniejszych miejscowości boryka się z jeszcze większymi problemami, co pogłębia różnice w dostępie do wysokiej jakości edukacji. Taka sytuacja stawia pod znakiem zapytania zasadność decentralizacji systemu oświaty i wskazuje na potrzebę większej roli państwa w regulowaniu i wspieraniu lokalnych instytucji edukacyjnych. 

Kwestie finansowania oświaty i zarządzania szkołami są ze sobą nierozerwalnie związane. Samorządy, mimo że mają wiele do powiedzenia w sprawach lokalnych, mogą nie być w stanie samodzielnie zagwarantować wysokiej jakości edukacji. Ostatecznie, zarówno państwo, jak i samorządy muszą współpracować, aby zapewnić, że każda szkoła w Polsce ma dostęp do odpowiednich środków i kompetentnych liderów.